De voorpagina
Bezinning
Vlinder
De zomerwei des ochtends vroeg.
En op een zuchtje dat hem droeg vliegt een geel vlindertje voorbij.
Heer, had het hierbij maar gelaten.
M. Vasalis (1909-1998) Uit: Verzamelde gedichten, uitgeverij van Oorschot
Wie naar buiten trekt, geniet van de bloeiende natuur, van vogels, vlinders, bloemen, bomen. Uit bovenstaand kort gedichtje spreekt een grote bewondering voor de schepping. Maar tegelijk is het een bijna vernietigend commentaar op de mens. Als ik dit lees, denk ik ‘au!” Eén zinnetje, maar het raakt. Die verzuchting ‘had het hierbij maar gelaten’…. als ware het beter dat de mens niet was geschapen.
Velen maken zich terecht ernstig zorgen over de wereld, de aarde, de mensheid die met open ogen de afgrond in lijkt te lopen. De oorlog in Oekraïne en op zoveel andere plekken, de polarisatie en verharding, de brute schending van mensenrechten, de achteloze omgang van mensen met de schepping- het kan je soms enorm aangrijpen. In de Bijbel kennen we de verhalen, dat God er spijt van heeft dat H/Zij de mens heeft geschapen. Denk aan het verhaal van de zondvloed, maar ook andere verhalen, b.v. God die Sodom wil vernietigen. Misschien denkt God ook wel eens: had ik het maar bij dat vlindertje gelaten…
Toch is er altijd die andere kant, die spreekt bijvoorbeeld in Psalm 8:
U hebt hem bijna een god gemaakt, hem gekroond met glans en glorie, hem toevertrouwd het werk van uw handen en alles aan zijn voeten gelegd…
In het verhaal van de zondvloed kiest God toch Noach en de zijnen om de mens te sparen, en bij Sodom zegt God tegen Abraham dat hij zelfs als er maar 10 rechtvaardigen zijn, de stad toch zal sparen…
Kennelijk zijn het twee kanten van de medaille: de mens als kroon op de schepping, bijna goddelijk gemaakt, én de mens die er telkens weer een puinhoop van maakt. Wie z’n eigen schaduwkanten onder ogen durft te zien, weet wat er aan donkerte leeft niet alleen bij anderen, maar ook in zichzelf.
Toch pleit ik ervoor om niet moedeloos, hopeloos of cynisch te worden. God zelf probeert het telkens opnieuw met ons, Hij geeft niet op, Hij liet zien door Jezus hoe de wereld kan zijn als je de mens tegenover je in de ogen kijkt en liefdevol behandelt. Steeds weer zijn er nieuwe kansen, elke dag opnieuw, om op te staan, om te keren, terug te keren of juist door te zetten naar een nieuwe wereld. Wij kunnen het verschil maken! God zelf gaat ons voor in het vertrouwen daarin. Zijn vertrouwen in ons, voedt ons eigen vertrouwen.
ds. Evelyn Noltus
De zomerwei des ochtends vroeg.
En op een zuchtje dat hem droeg vliegt een geel vlindertje voorbij.
Heer, had het hierbij maar gelaten.
M. Vasalis (1909-1998) Uit: Verzamelde gedichten, uitgeverij van Oorschot
Wie naar buiten trekt, geniet van de bloeiende natuur, van vogels, vlinders, bloemen, bomen. Uit bovenstaand kort gedichtje spreekt een grote bewondering voor de schepping. Maar tegelijk is het een bijna vernietigend commentaar op de mens. Als ik dit lees, denk ik ‘au!” Eén zinnetje, maar het raakt. Die verzuchting ‘had het hierbij maar gelaten’…. als ware het beter dat de mens niet was geschapen.
Velen maken zich terecht ernstig zorgen over de wereld, de aarde, de mensheid die met open ogen de afgrond in lijkt te lopen. De oorlog in Oekraïne en op zoveel andere plekken, de polarisatie en verharding, de brute schending van mensenrechten, de achteloze omgang van mensen met de schepping- het kan je soms enorm aangrijpen. In de Bijbel kennen we de verhalen, dat God er spijt van heeft dat H/Zij de mens heeft geschapen. Denk aan het verhaal van de zondvloed, maar ook andere verhalen, b.v. God die Sodom wil vernietigen. Misschien denkt God ook wel eens: had ik het maar bij dat vlindertje gelaten…
Toch is er altijd die andere kant, die spreekt bijvoorbeeld in Psalm 8:
U hebt hem bijna een god gemaakt, hem gekroond met glans en glorie, hem toevertrouwd het werk van uw handen en alles aan zijn voeten gelegd…
In het verhaal van de zondvloed kiest God toch Noach en de zijnen om de mens te sparen, en bij Sodom zegt God tegen Abraham dat hij zelfs als er maar 10 rechtvaardigen zijn, de stad toch zal sparen…
Kennelijk zijn het twee kanten van de medaille: de mens als kroon op de schepping, bijna goddelijk gemaakt, én de mens die er telkens weer een puinhoop van maakt. Wie z’n eigen schaduwkanten onder ogen durft te zien, weet wat er aan donkerte leeft niet alleen bij anderen, maar ook in zichzelf.
Toch pleit ik ervoor om niet moedeloos, hopeloos of cynisch te worden. God zelf probeert het telkens opnieuw met ons, Hij geeft niet op, Hij liet zien door Jezus hoe de wereld kan zijn als je de mens tegenover je in de ogen kijkt en liefdevol behandelt. Steeds weer zijn er nieuwe kansen, elke dag opnieuw, om op te staan, om te keren, terug te keren of juist door te zetten naar een nieuwe wereld. Wij kunnen het verschil maken! God zelf gaat ons voor in het vertrouwen daarin. Zijn vertrouwen in ons, voedt ons eigen vertrouwen.
ds. Evelyn Noltus
terug
