Davidster

Op vakantie in Israël kocht ik ooit een kettinkje met davidster. Zoals je wel vaker een aandenken aan een vakantie koopt. Zo hebben we ook een menorah, een zevenarmige kandelaar staan, die we eens cadeau gekregen hebben. Maar ook een olifantje van de hindoes. Een godinnenbeeldje uit de Nieuwe Steentijd (toen het patriarchaat nog niet was uitgevonden, en de beelden bestonden uit de ‘drieheid’ moeder, dochter en baby). Een geschilderd crucifix, afbeelding van het kruis waar Sint Franciscus zich bekeerde in het kerkje van San Damiano. Een icoon-afbeelding van Elia met de raven. Allemaal herinneringen, afkomstig van plekken waar ik een prachtige ervaring heb gehad.

Toch is het ene souvenir het andere niet. Als ik een kettinkje omdoe met de davidster, denk je toch eerder aan een statement dan bij een hindoe-olifantje in de boekenkast. En dat klopt. Op een leerhuisbijeenkomst hoorde ik een prachtige uitleg over de twee driehoeken waaruit de davidster bestaat. De ene met zijn punt naar boven, de andere driehoek met de punt naar beneden. De eerste doet ons denken aan een piramide. De farao van Egypte was een heerser die boven zijn volk stond, die top-down regeerde; hij kwam eerst, daaronder zijn onderkoning, de priesters en helemaal onderaan het volk. Dat volk kwam op de laatste plaats bij de farao, helemaal onderaan in de rangorde. Als het hem uitkwam, maakte hij er slaven van.

De tweede driehoek symboliseert het beloofde land, waar een God was, die een verbond sloot met zijn volk. Een God die zijn volk diende, die het belangrijk vond, dat het goed ging met zijn mens. Die ook koningen wilde aanstellen die ten dienste stonden van dat volk, die de weduwe en wees recht deden, die bewogen zouden zijn met hun mensen (psalm 72) Een koning die kiest voor de shalom, en niet voor zijn eigen eer. Een koning die zijn volk bovenaan had staan. De God van Israël keerde de rollen om. Als voorbeeld voor de wereld.

Pasgeleden, op Witte Donderdag, lazen wij van de voetwassing. Jezus liet zien, wat de koning naar Gods hart is. Hij knielde. Wie Hem heeft gezien, heeft de Vader gezien. En het beloofde land.

Dat kettinkje, zou ik dat nog kunnen dragen?

Joke Stahlie-Verheij