Ga mee….

Zondag vieren we in de Johanneskerk de start van het nieuwe seizoen. Dat doen we in een prachtig heringerichte kerk met een mooie feestelijke dienst. Dit jaar heeft de commissie Ontmoeten en Verdiepen het jaarthema van de PKN overgenomen: ‘Ga mee! Samen getuigen van geloof, hoop en liefde.’

Op de website van de PKN lees ik over dit thema: “Het jaarthema ‘Ga mee!’ daagt uit om deel te nemen aan Gods wereldwijde beweging van geloof, hoop en liefde. Scriba René de Reuver: Het is een uitnodiging om mee te gaan of je mee te laten nemen in de ene beweging van Gods liefde en ontferming (Missio Dei), oftewel om daar te zijn waar Jezus zich laat vinden.”Nu klinken die woorden “Ga mee!” zonder verdere context, nogal dwingend, bijna als een militair bevel. Het roept ook vragen op. Ga mee? Waar naartoe? Met wie? Waarom eigenlijk? Wat houdt die ‘beweging van liefde en ontferming’ concreet in, in ons dorp, in onze kerk, of breder in de samenleving, de wereld? Het zijn mooie woorden, maar is het altijd zichtbaar waar die beweging zich beweegt?

Vorig jaar waren wij aan de Waddenkust. Vlakbij Holwerd staat daar op de dijk een kunstwerk, getiteld: ‘wachten op hoog water.’



Het verbeeldt de zoektocht naar evenwicht en uitwisseling. Dat beeld sprak me aan, het is open, zoekend, wachtend, uitnodigend om mee uit te kijken naar hoog water, wanneer de vastgelopen bootjes weer kunnen gaan varen. Bij laag water kan er daar niet gevaren worden, maar vinden wel de vogels hun voeding. Bij hoog water komt er een andere beweging op gang.Ik herken die metafoor zowel in mijn eigen leven, als in het leven van de gemeente. Soms is er gewoonweg geen hoog water, geen beweging, en is het zoeken naar voedsel voor de ziel. Ook in de kerk is het niet altijd alleen maar ‘stromend’ en vol energie en inspiratie, soms is het laag water en lijkt alles stil te vallen. Maar als we het lage water als voed-plaats en -tijd kunnen zien, is het geen verloren tijd. Integendeel, het is noodzakelijke tijd om ons te bevoorraden met wat ons leven werkelijk voedt, en energie geeft, lichamelijk en/of geestelijk. Tijd om de bron te hervinden, de basis van ons christelijk leven. Daar waar het mee begint: met Gods liefde voor de wereld, voor de mensen. Geen stilstand dus, maar een noodzakelijke fase die ons ‘levend’ houdt. Zodat – als het water weer hoog is en er uitgevaren kan worden – het bootje van ons leven, van de kerk, weer vlot getrokken wordt en we mee kunnen gaan in de vaart der volken. Of, ‘in de beweging van Gods liefde en ontferming’. Hoog water, en laag water. Beweging en voedsel. Stilstaan en vooruitgaan. Inademen en uitademen. Beiden onontbeerlijk, in de stroom van ons leven, van ons kerkelijk leven.

Ds. Evelyn Noltus